8e dag Zelfs met een lekke band en een zere bips is het nog geweldig!

maandag 5 oktober

Na het dag je strand van gisteren, had ik vandaag wel weer zin in een beetje spierpijn. Dus maar besloten om terug te gaan naar dezelfde plek als gisteren, maar nu minder lui en op de fiets. Dus vanmorgen al vroeg naar de bakker stokbrood gehaald en na het overheerlijk, afwisselend ontbijt dat ik elke morgen voor mezelf bereid, fiets maar van driehoog naar beneden gegooid en om 9.05 uur was ik onderweg. Je fietst dan over de N340, die vanaf Almuñecar bijna niet meer gebruikt wordt, omdat de snelweg hier al klaar is en er parallel aan loopt. Dus de eerste kilometers heb je last van veel verkeer, maar daarna ben je zo goed als alleen. Je fietst naar het westen langs de dorpjes Salobreña, Almuñecar, La Herradura, Maro en als laatste Nerja. Het is een heerlijke weg om op te fietsen. De eerste 11 kilometer vanaf de flat zijn redelijk plat en dan is het tot aan Nerja 35 kilometer jojoën, op en neer. Er zitten leuke klimmetjes in, maar niks overdreven. Om een vergelijk te maken met eergisteren (de afstand is bijna hetzelfde, dus leek me dat wel leuk om te doen): Afstand naar Nerja heen 46 km en naar Pico Veleta van 45 km. Tijd over de heenweg vandaag 2.19 uur en eergisteren 5.25 uur. Terugweg vandaag 2.31 uur en eergisteren 1.09 uur. Cijfers zeggen niks, maar het is wel leuk om sommige verschillen te zien. Eigenlijk ging het heel goed vandaag en was ik ook vrij snel in Nerja aangekomen. Ik heb bij ‘el Balcon de Europa' een lekker ijsje op en me laten vereeuwigen door een Engelsman, wat op zich niet zo raar is omdat Engels hier zo ongeveer de voertaal is. Ben toen een stukje teruggefietst naar Playa Burriana. Dan ga je echt stijl naar beneden en meteen merkte ik iets aan mijn fiets, nog afgestapt na honderd meter, dacht achterwiel zit los maar nee, die zat vast. Weer opgestapt en verder naar beneden, maar het zwabberde heel erg. En ja hoor, een lekke band. Eerst maar geprobeerd om hem op te pompen. Maar dat is tegen beter weten in hopen. Waarom zou hij nu wel vol blijven als hij net is leeg gelopen? Dus een plekje met schaduw opgezocht en maar aan het werk. In eerste instantie wilde ik de band plakken, maar dat lukte niet echt, kreeg het lek niet gevonden. Nu ben ik natuurlijk de rust zelf, dus naar één tel maar besloten om de nieuwe binnenband, die ik bij me had, maar gewoon te gebruiken. Meteen ging er wel door me heen: 'Nu zul je zien dat ik dadelijk weer lek rij en dat ik nog 20 kilometer moet lopen'. Wat foto's nog gemaakt en mijn stokbrood met ham opgegeten op een bankje op de boulevard met uitzicht op het strand en de terugreis maar ingezet. De terugreis is eigenlijk veel leuker, omdat je dan aan de kant van de kust rijdt en dan kun je heel vaak diep naar beneden kijken terwijl je rijdt. Iets dat ik in de auto ook wel deed, hetgeen Marijke dan weer minder leuk vond. Maar op de fiets gaat alles langzamer en is er niemand die tegen je zegt: 'Zit niet te gapen, maar let op de weg'. Vandaar die foto's van die romantische baaitjes op de terugweg. Na drie ben ik er maar mee gestopt, anders kwam er van het fietsten niks terecht. Na 4.41 uur ben ik dan weer terug in Motril met een gemengd gevoel. 'Dit is het dan', zegt mijn hoofd en hart ( ik zou morgen nog wel een rondje kunnen fietsen, maar zonder reserveband geen aanrader) en 'gelukkig', hoor ik mijn kont zeggen. Die doet wel zo zeer, dat het helemaal doorstraalt naar mijn rug. Had ik eergisteren ook heel erg veel last van. Die jongeman die ik tegenkwam bij de beklimming van de Sierra Nevada had het slimmer aangepakt. Die had zijn eigen zadel meegenomen uit Nederland en hier op de huurfiets laten zetten. Dat is nu ervaring, hij had vaker dit soort reizen gemaakt. Maar goed, eigenlijk is het jammer dat dit de laatste rit was. Ik zat vanmorgen vaak aan eergisteren te denken, te vergelijken hoe het was. Hoe ik me voelde tijdens de beklimming en hoe de beklimming ging, eigenlijk kun je het niet vergelijken, moet je het ook niet willen vergelijken. Beide dagen zijn mooi, op hun manier, en ik kan alleen maar zeggen dat ik van beiden net zoveel genoten heb en die lekke band, ach, die ben ik nu al vergeten.

Het is heel intens geweest en ik wilde eenieder die een reactie achtergelaten heeft hiervoor bedanken. Ik heb ze elke dag met heel veel plezier gelezen.

Sus quiero, a todos un beso!

7e dag Dagje Strand

zondag 4 oktober

Ik heb diverse verhaaltjes geschreven en vervolgens maar weer weggehaald en opnieuw begonnen. Uiteindelijk maar besloten om niks te schrijven, want wat ik ook opschrijf, ik zou jullie alleen maar jaloers maken en dat is toch niet de bedoeling!

6e dag D-day

zaterdag 3 oktober

Om 6 uur de wekker gezet, zodat ik lekker vroeg aan de klim kan beginnen. Maar mijn lichaam vond 4 uur ook wel een mooie tijd. Dus deze keer 2 uur rondjes gedraaid in bed en dan gaat de wekker eindelijk. Ik mag eruit en aan mijn ochtend ritueel beginnen met maar één wijziging hierin: normaal haal ik brood na 9.00 uur bij de supermarkt en vandaag ga ik het halen bij de bakker, want die is ook op zaterdag om 6.00 uur open. Bij de bakker aangekomen schijnt hier het Bosch kwartiertje ook al geïntroduceerd te zijn, dus om 6.20 uur kan ik aan mijn ontbijtje beginnen. Voor de mensen die zich al 6 dagen afvragen: 'Wat zou Raimundo nou ontbijten 's morgens', nou, dat wil ik jullie best verraden. Koffie ( veel koffie) en twee sneetjes met boter en chocoladepasta erop. Nou blijkt dat jam veel minder calorieën heeft maar lang niet zo lekker is, dus blijf ik trouw aan mijn chocoladepasta. Ik wijk af geloof ik. Om er zeker van te zijn dat ik niks zou vergeten had ik gisteren alles al klaargelegd. Ik ken mezelf en als ik 's morgens meteen aan alles moet denken, dan kan dat alleen goed gaan als Marij in de buurt is. Dus ik had ‘t makkelijk, hoefde alleen mijn spullen te pakken, m'n fiets en op naar Cenes de la Vega ( 738 meter), een dorpje net buiten Granada aan de voet van de Sierra Nevada. Daar had ik gisteren al uitgezocht waar ik mooi mijn auto zou kunnen parkeren. Omdat het nog donker was bij aankomst, alvast de spullen klaar gezet voor vertrek en om 7.56 uur was het ineens net of er iemand een lichtschakelaar had omgezet, echt heel raar. Dus vertrekken maar. De eerste 2 á 3 kilometers had ik overal last van. Nerveus gevoel in mijn lichaam, kwam niet in mijn ritme, rugzak voelde veel te zwaar aan. Nu zat daar ook wel heel veel in, omdat ze tegen me gezegd hadden dat ik winterfietskleding mee moest nemen voor als het koud was en zeker voor de afdaling vanaf Pico Veleta. Maar ook dat veranderde en ik begon me zelfs te verbazen hoe goed het ging. Eigenlijk is dat zo gebleven tot 3 kilometer voor de parkeerplaats waarvandaan de auto's niet meer verder naar boven mogen. Ik zat een beetje door mijn krachten en moest gewoon nodig eten. Bij aankomst heb ik een banaan en druivensuiker op, een paar sultanas en een blikje Coca Cola ( heb ergens gelezen dat het goed werkt). Voelde me best wel weer goed. Toen kwam er een busje de parkeerplaats opgereden dat ik herkende van een reisverslag dat ik gelezen heb. Het is van een bedrijf uit Ronda (van een Nederlander) dat fietsvakanties organiseert. Er stapte een man en een vrouw uit en voor de vrouw die ook een strak fietsoutfitje aanhad, werd er ook een fiets uit de bus gehaald. Ik was toch al klaar met eten en rusten, dus ik er naar toe op de fiets en stopte ter hoogte van die twee en sprak ze aan. Nu weten jullie hoe tactvol ik wel niet ben, dus open ik gelijk maar met waar het over gaat (anders verlies je ook maar je tijd). 'Is dat niet een beetje vals spelen met de fiets hier naar boven fietsen?' De vrouw, die zich gelijk aangesproken voelde (de man is uiteindelijk de chauffeur van het busje), antwoordt me dat ze alleen maar afdalingen doet. We lachen er even om (hoewel ze wel de waarheid sprak) en praten nog een beetje over hoe het is om in Spanje te fietsen. Op dat moment komt de eerste fietser boven die bij hun groepje hoort, een jonge man van achter in de 20, een ervaren fietser, die 's morgens om 9.00 uur in het dal gestart was met de rest (Maar die waren nog wel een tijdje onderweg). Ik nam afscheid nadat ik gevraagd had of de chauffeur wist hoe ver het nog naar boven was. Volgens zijn routeboekje 12 kilometer.

Dus ik op pad voor de laatste 12 kilometer, oftewel 1,5 uur fietsen. Ik was naar boven komen fietsen met een gemiddelde van 9.4 per uur dus 8 per uur zou toch moeten kunnen. De parkeerplaats is op een hoogte van 2500 meter en ik moet naar 3398 meter. Nu kan iedereen berekenen, dat ik dus 898 meter moet klimmen over 12 kilometer. Getallen zeggen op zich misschien niet veel, maar als je na 5 kilometer fietsen denkt: 'Ik moet nog een uur omdat ik gemiddeld 8 kilometer per uur rij', en een half uur later kijk je op je kilometerteller en die geeft gemiddeld 7 aan, dan begrijp je dat je er nog steeds een uur over moet doen. Vervelend wordt het als je een half uur later weer kijkt en merkt dat je er nog maar 6 per uur rijdt en laat ik maar niet zeggen wat er door je heen gaat als je ( jawel) een half uur later merkt dat je er nog maar 5 per uur gaat. Twee kilometer voor het eind ( op 43 kilometer) kon ik niet meer, ik was vanaf kilometer 5 al 8 keer gestopt om 1 minuutje mijn voeten op de grond te zetten. Klinkt raar, maar dat helpt echt, je benen en rug komen dan even tot rust en je kunt weer verder. Maar 2 kilometer voor de streep hielp niks meer, alles deed pijn en ik was kapot. Het is dat mijn tong niet lang genoeg is, anders was ik er over gestruikeld. Toen dacht ik aan een gesprek met Marijke gisteren, die zei: 'Ook al moet je kruipen, bovenkomen doe je zeker', en dacht ik, het zou ook wel heel absurd zijn om nu om te draaien, dus maar weer een stukje fietsen. Dit heb ik volgehouden tot 600 meter voor het eind, toen ben ik gaan lopen. Nu moet ik zeggen dat het laatst stuk ook niet te fietsen is: de weg houdt op en gaat over in een zand/grind pad dat kletsnat was en te stijl wordt om nog te fietsen. Het allerlaatste stuk is gewoon van rotsblokken, dus kun je alleen maar lopen. Op het moment dat ik op het stuk kom dat je echt niet meer kunt fietsen, staat die Nederlandse jongen naast me en is het laatste stuk met me mee gelopen. Hij heeft het nog wel even geprobeerd, maar het lukte hem ook niet meer. We hebben onze fietsen aan elkaar vastgemaakt ( ik had een slot meegenomen) en het laatste stuk berg beklommen als echte bergbeklimmers. Van elkaar foto's gemaakt en nog even gepraat voor we aan de afdaling begonnen. Ik had mijn lange broek, trui met lange mouwen, jas aan en helm opgedaan. Het enige dat niet bedekt was waren mijn vingers, omdat ik niet mijn winterhandschoenen had aangedaan. Nou, hoe het mogelijk is weet ik niet want de zon scheen echt en goed. Maar ik was half bevroren toen ik bij de parkeerplaats terug was. Nog even met de man van het busje staan praten ( intussen kwam die jongen ook aan, hij daalde iets langzamer), water gekocht en de daling verder ingezet naar het dorpje waar de auto stond. Ik heb geweldig gedaald, auto, vrachtauto ingehaald, ik ging me daar hard en ik was zo blij toen ik mijn auto zag!

5e dag Rustdag

vrijdag 2 oktober 2009

Vandaag heb een zogenaamde rustdag. Nou hoor ik jullie denken (misschien wel zelfs uitspreken), 'Hoezo rustdag, dat heb je al heel de week'. Nou, in werkelijkheid hebben jullie daar ook wel gelijk in, maar mijn bovenbenen denken daar duidelijk anders over en die eisten vandaag rust.

Rustdag. Het is vrijdag en plichtsgetrouw ga ik, volgens traditie, naar de markt in Almuñecar. Ik weet niet of de markt kleiner is, maar in eenderde van de tijd die ik er de andere keren over gedaan heb, heb ik de markt deze keer geheel gezien en ik heb echt alles gezien.

Rustdag. Dan maar op een terras een café con leche drinken. Dan maar twee.

Nog steeds rustdag. Ik kan het niet laten om het parcours te gaan verkennen en de Sierra op vier wielen te bestijgen. En dan.... Granada, mi tierra ......!

Ga.... Groei..... Geniet...... Geloof in jezelf en voel je Geluk.

Natuurlijk is het onzin om 10 dagen in Zuid Spanje te moeten trainen om in mei 2010 naar Santiago de Compostela te kunnen fietsen. Als dat perse nodig zou zijn, om de tocht te kunnen volbrengen, zou het een stuk rustiger zijn in Compostela. Onzin dus. Maar......, daarom zeker niet minder leuk. Zolang als Marijke en ik hier op vakantie komen en we zo nu en dan met de auto de Sierra Nevada oprijden, zijn er altijd wel een paar wielrenners de berg aan het beklimmen en vanaf de allereerste keer dat we ze zagen fietsen, heb ik gezegd: ¨Dat zou ik ook wel willen doen¨. Onder het excuus van trainen kan ik nu dus mijn wens ten uitvoer brengen en kennis maken met het geweldig gevoel dat je krijgt als je na een paar uur klimmen eindelijk boven bent. Oké, 10 extra dagen in dit mooie deel van Spanje is ook niet verkeerd.

Marij, bedankt voor dit geweldig cadeau.

4e dag Klein wensje en grote proef voor het echte werk

donderdag 1 oktober 2009

Vandaag zal ik het niet hebben over de nachtrust ( zal wel komen omdat ik Marijke mis).

Vanmorgen was het dan eindelijk zover. Spanje zoals we Spanje kennen. Een strakke blauwe deken aan de hemel, die maar een doel heeft en dat is jou lekker warm houden. Dus ook al deed mijn bipsje ( kont voor de boeren onder ons) zeer en waren er ook wel een paar spieren die het niet geheel met het voorgenomen besluit eens waren, toch maar na het ontbijt de auto volgeladen en richting Orgiva(454 meter)vertrokken. Een rit van plusminus 45 minuten autorijden. Hier, in het dal aan de voet van de beklimming, begint dan de uitdaging van vandaag. Ik ga naar Trevelez (1476 meter), bekend vanwege de ham die er gemaakt wordt en het feit dat het het hoogste dorp van Spanje is. Deze route al diverse keren met Marijke gereden met de auto en hij is heel erg mooi.

Als bergetappe in de ronde van Spanje zou hij niet misstaan, zij het niet dat hij dan iets langer moet zijn natuurlijk, want die 73 kilometer die ik ga rijden is voor de doorgewinterde wielrenner een lachertje. Meteen merk ik het verschil met gisteren. Dit is ook wel een klim, maar veel minder steil. Er zitten ook wel stukjes vals plat in en zelfs stukken dat je lekker daalt (terwijl je toch naar boven moet). Al bij al geniet ik al klimmend met het zonnetje op mijn bolletje. De eerste stop is Pampaneira, persoonlijk vind ik dit het mooiste dorpje van La Alpujarra. Een klein, mooi wit dorpje tegen een berg geplakt (jammer dat ze geen tennisclub hebben), waar de traditie nog duidelijk te zien is. Foto laten maken door twee lieftallige dames, bij een fontein waar drinkwater uitkomt en een hele mooie tekst geschreven staat (iets heel liefs staat erop, kom ik later misschien nog wel op terug). Vervolgens mijn rit maar weer doorgezet naar het eindpunt, dat nog verder weg was dan dat ik gedacht had. Maar eindelijk is het er dan: op 29.9 km zie je Trevelez voor het eerst en denk je:'Hé, ik ben er al bijna', maar je weet dat je 36 kilometer moet rijden. Nou, die laatste 6 kilometer die zouden ze van mij rustig mogen overslaan. Dan kom je in Trevelez aan en vraag je jezelf af:'Waarom is dit gehucht zo beroemd?' Ham, die door de ligging van het dorpje buitengewoon lekker is. Maar, als goed opgeleide Nederlander, ben ik vandaag cum laude geslaagd voor mijn inburgeringscursus, want ik hebmijn eigen boterhammetje bij me en jawel, er zit ham op. Nou, dan zal ik de Spanjaard in me ook maar laten spreken en bestel een gekoeld colablikje in een kiosk, hebben ze toch nog iets aan deze toerist verdiend. Snel naar beneden fietsen, naar de rivier, om daar te picknicken. Jammer dan: afgezet. Nou, dan maar tijdens mijn laatste race staand picknicken. Toen ik weer bij krachten was, boterham, banaan en druivensuikertje (er zal toch wel iets helpen, denk ik dan maar). Aan de afdaling begonnen. Nou, dat werkt best wel verslavend. Dat is leuk! Er was zelfs een moment dat ik bijna omgedraaid ben, om maar opnieuw te kunnen dalen. Grapje natuurlijk, zo stom ben ik nou ook weer niet. Op een bepaald moment zag ik een paar plateaus lager, dat ik aan het inlopen was op een camper. Dus, een tandje erbij gedaan en ja hoor, in de afdaling een camper ingehaald...........

3e dag Een dag vol leermomenten!

woensdag 30 september

Weer lekker vroeg wakker, dus tijd genoeg om me mentaal voor te bereiden op de tocht van vandaag. Het weer laat het nog steeds afweten, maar ik ga toch maar meteen na het ontbijt van start. Dus nadat ik naar de bakker ben geweest, lekker mijn ontbijtje op heb en de derde mok koffie, is het 9.30 uur en vind ik het tijd om te gaan. Alles bij elkaar pakken en fiets naar beneden sjouwen en fietsen maar. Na 2 kilometer (gelukkig zo snel al!) kom ik tot de ontdekking dat ik mijn bidons vergeten ben, dus maar weer teruggefietst om de bidons te pakken. Even goed nadenken (valt niet mee, normaal heb ik voordat ik nadenk al 5 mokken koffie op) of ik nog iets cruciaals vergeten ben. Nee, hij kan. Het is vandaag de bedoeling om van Motril naar Lújar te fietsen dan af te zakken naar Castel de Ferro (kun je lekker op het strand liggen) om vervolgens via een andere route weer de bergen in te fietsen en terug te gaan naar Motril. In totaal 76 kilometer. De afstand is niet zozeer de uitdaging, nee het zit ‘m in de 31 kilometer die je moet klimmen en dan bedoel ik ook klimmen. We hebben deze ronde van de zomer in de auto gereden om te kijken of het kon en toen deed het in gedachten al pijn. Nu ik weer terug ben, kan ik alleen maar beamen dat het pijn doet. Vanmorgen toen ik begon was het weer echt niet best. Het was droog, maar dat was dan ook alles en hoe verder ik klom, hoe slechter het werd. Op een gegeven moment dacht ik dat het verstandiger zou zijn om om te draaien omdat de mist steeds erger werd en het begon ook een beetje te druppelen. Uiteindelijk niet gedaan (ben toch niet van chocola!) en doorgereden, met het gevolg dat bij de afdaling naar Castel de Ferro het eindelijk dan zover was. Het begon te regenen zoals het alleen maar hier kan regenen. Zo'n regenbui van ‘Ik heb het een paar weken opgespaard en nu laat ik het vallen'. In een paar minuten tijd was ik helemaal doorweekt. Gelukkig heb je onder een fietsbroek geen onderbroek aan, anders zou die ook nog nat geweest zijn. Dus in Castel de Ferro ( toen was het eigenlijk al weer opgehouden) maar even gestopt om koffie te drinken. Had ik wel verdiend vond ik. Toen ik de koffie op had, met goede moed op de fiets gestapt voor de terugweg. Ik moet zeggen dat ik zeeeer blij was toen ik op de kruising was aangekomen waar ik ‘s morgens linksaf richting Lújar was afgeslagen, omdat ik wist dat het vanaf de kruising alleen nog maar bergaf ging.

Vandaag heb ik een paar dingen geleerd. Het leek me verstandig ze met jullie te delen.

- Bergop is veel minder leuk als bergaf.

- Pas op voor bergslakken, ze zetten je voor schut (die krengen zijn snel!)

- Voor de eerste keer de wasmachine gebruikt ( hopelijk past alles nog).

- De pelgrim in opleiding leert, dat merk ik aan mijn mooie nieuwe fietsspulletjes die vies worden. (Waaraan je kunt zien dat ze levenservaring krijgen!)

2e dag Iets meer kilometers....

Dinsdag 29 september

Ik kan er de klok op gelijk zetten, om 6.45 uur ben ik wakker en kan ik er eigenlijk net zo goed gelijk uit gaan, want ik doe geen oog meer dicht. Maar dat doe ik natuurlijk niet, omdat het zo lekker is in bed. Dus blijf ik nog een uur proberen om te slapen om het vervolgens toch maar op te geven. Het was vanmorgen net als gisteren slecht weer, maar gedurende de dag klaarde het toch best op. Rond een uur of 14.00 toch maar vertrokken om te fietsen, weldra begonnen zelfs de wolken te vertrekken en kwam de zon er door. Koud is het zeker niet, dus ik vermaak me wel. Vandaag toch nog 61 km gefietst in de bergen en ik moet zeggen dat het al een stuk beter ging dan gisteren. Je moet in een bepaalde cadans komen en die proberen vast te houden. Bijna 3 uur op de fiets gezeten, het begint al iets te worden. Fietsers zijn hier net motorrijders in Nederland: ze groeten elkaar als ze elkaar tegen komen. Dus kom ik de eerste fietser tegen vandaag die me vriendelijk met ‘hola' groet, waarop ik terug groet met: ‘hoi'. Nu denk ik dat ze wel iets gewend zullen zijn, dus hij zal er wel geen slapeloze nacht aan overhouden. Heb vandaag ook geleerd dat als je al 1,5 uur aan het fietsen bent, dat je dan niet moet denken 'Ik zal maar eens omdraaien omdat ik ook nog terug moet', want dan ben je dus 45 minuten later weer terug. Het schijnt dus dat je berg op er iets langer over doet dan berg af. Ik hoop dat het morgenvroeg droog is, zodat ik meteen kan gaan fietsen in plaats van 's middags. Ik weet het, een echte pelgrim let natuurlijk niet op dat soort onbenulligheden, maar goed ik ben nog in opleiding!

1e dag Fiets ophalen

2 – Maandag 28 september

Zoals gebruikelijk (de laatste tijd) om 6.45 uur wakker geworden. Er maar uitgegaan, koffie gezet en alvast begonnen met het typen van dit dagboekje. Na het ontbijt naar Granada gereden om de fiets op te halen. Op het moment dat ik bij de fietswinkel binnenstapte was de eigenaar met iemand bezig die zijn nieuwe racefiets op kwam halen. Nou dat was een liedje zonder eind. Ik kan goed anderhalf uur hebben moeten wachten voordat hij eindelijk klaar was met die goede man en zijn nieuwe racefiets. Toen duurde het nog een hele tijd voordat hij eindelijk zover was om mij te helpen. Uiteindelijk kreeg ik dan mijn huurfiets en na de 4 papieren ingevuld te hebben en te hebben afgerekend, stond ik buiten met mijn fiets voor mijn ‘grote auto waar wel 4 fietsen in konden'. Het probleem was alleen dat ik met geen mogelijkheid de achterbank plat kreeg om er maar één fiets in te doen. Wat ik ook probeerde, het lukte niet en intussen was er een man naast me komen staan die in de gaten had dat ik weg zou gaan en hij was wel geïnteresseerd in mijn parkeerplekje. Hij begon dus spontaan mee te denken over de mogelijkheden die ik had. Zo kwam hij op het geweldig idee om de banden van de fiets af te halen en het frame tussen de voorstoelen en achterbank te plaatsen en de wielen achter in te leggen. Dus, zo gezegd zo gedaan, en het paste. Ik kon ik eindelijk rond een uur of 1 ‘s middags vertrekken met een fiets achterin de auto. Snel bij aankomst in Motril naar de supermarkt, zodat ik ook wat te eten in huis zou hebben en snel naar huis om me om te kleden, zodat ik nog vandaag mijn eerste bergkilometers zou kunnen maken. Ik dus bij thuiskomst snel de boodschappen opgeruimd en mezelf in mijn snelle, sportieve racetenue gestoken. Naar beneden, fiets uit de auto en gaan...... Maar ik kreeg met geen mogelijkheid het achterwiel weer op de fiets, dus na een hele tijd geprobeerd te hebben ook maar opgegeven. Ik had ook geen zin om de fiets weer uit elkaar te halen, dus maar weer proberen om de achterstoelen plat te krijgen en eindelijk uit het niks had ik het door. Moest aan een ding trekken en eindelijk ging de achterbank plat. Fiets in de auto en op zoek naar een fietsenmaker die het achterwiel er wel op zou krijgen. Met de wetenschap dat ze hier tussen 14.00 uur en 17.00 uur liggen te pitten. Dus na wat rondgevraagd te hebben, zou er een fietsenmaker in Salobreña zijn die om 16.30 ur open zou gaan. Daar aangekomen zei die tegen me: 'Laat de fiets maar staan en kom hem morgen maar halen'. Dat was niet geheel de bedoeling, dus op zoek naar iemand anders. Uiteindelijk bij een bromfietsenzaak terecht gekomen, die er naar gekeken heeft en het heeft gemaakt, er zat een remblokje van de schijfrem niet geheel op zijn plek. Die man zal wel gedacht hebben. Ik stond daar in mijn snelle outfit met een fiets waarvan het achterwiel er niet in zat. Uiteindelijk dus toch nog een paar kilometers kunnen fietsen in de bergen. Om precies te zijn 29 km en ik kan de regen (het regent hier heel de dag al) niet de schuld geven dat het zwaar was. Het is echt heel erg zwaar. Nu moet ik zeggen dat het stukje dat ik gedaan heb ook wel een kuitenbijtertje is, maar goed, het was ook maar 14.4 km heen. Want die 14.4 km terug, die heb ik met een topsnelheid van 54 km per uur zo gedaan. Maar die eerste 14.4 km met soms een snelheid van nog geen 8 km per uur was meer een bijtertje. Eenmaal weer thuis een pasta'tje gemaakt zoals een echte wielrenner zou doen en lekker zitten nagenieten van mijn eerste beklimminkje.